Afgelopen zaterdag mochten wij aantreden tegen één van de koplopers: Hou Stand. Een tegenstander waar we gelijk voor moeten staan, want voor je het weet is het spelletje afgelopen. Om deze reden gaan we de 1e set fanatiek aan de slag. Met een sterke servicedruk van Jantine, gaat de achterstand van 1-3 naar een voorsprong van 4-3. Dat smaakt naar meer, maar voor we het weten belanden we in een fikse achterstand, tijd voor een time-out. De uitleg was helder, we zijn te mat. We laten hen het spel bepalen, dat moeten we gaan veranderen. Maar willen we dat? De overtuiging was er niet vanuit onze kant en de tegenstander denderde door als een trein. Met een sterke aanvalskracht en een libero die aardig kon passen, was de set te snel voorbij en eindigde met een verlies van 11-25.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen, zo dachten wij. We begonnen wederom weer met een sterke service en hadden al snel een voorsprong van 4-1 te pakken. Maar net als bij set nummer 1 lieten we de tegenstander het spel bepalen. De aanvalskracht was nog steeds sterk en wij waren hier nog steeds door overweldigd. Zelfs het passen hadden we niet meer onder de knie. Daarnaast stonden onze voeten te vast in het veld geplakt en werd de voorsprong een achterstand van 4-8. Dan maar even een peptalk dacht onze coach Annemiek. Aan de peptalk heeft het niet gelegen, het leek alsof wij ons al gewonnen gaven. We zakten als een pudding in elkaar en waren niet meer vooruit te branden. De set eindigde met 10-25.

We moeten nu aan gaan staan! De diesel moet gaan draaien en wel heel snel. Dat was in het kort de opdracht die we kregen aan het begin van de 3e set. Daarnaast zeiden we dit ook tegen elkaar en dit zorgde voor wat meer plezier in het spel. Er kwamen vanuit onze kant mooie passen, waardoor wij konden laten zien dat wij ook heus wel goed konden aanvallen. Er ontstonden mooie rally’s, maar op de één of andere manier leek het alsof de tegenstander bij de casino bar was, want het geluk viel elke keer aan hun kant. Daarnaast hielp het ook niet echt mee dat er een paar teamgenoten (ik noem geen namen) dachten dat het misschien handig was om de scheidsrechter bij het serveren als mikpunt te gebruiken. Tja, dat leverde natuurlijk ook geen punten op. De set eindigde met 12-25.

Ondanks dat we voor de 3de keer de set verloren, begon de diesel bij ons te draaien. We waren nog gedreven genoeg om een setje weg te kapen bij de Rotterdamse meiden. We lieten in deze laatste set, nog een mooi stukje volleybal zien. De hoeken werden goed opgezocht en we probeerden het spelletje wat af te wisselen met wat prikballetjes, dit leverde wat mooie punten op. Toch trokken de Rotterdamse meiden aan het langste eind en eindigde ook deze set met een verlies van 17-25.

Een wedstrijd waar we vooral onze eigen leerpunten gaan uithalen. We hebben hard gewerkt, het tempo lag aardig hoog tijdens de wedstrijd. Achteraf bleek dat we onze snelste wedstrijd van het seizoen hadden gespeeld, waarbij we binnen anderhalf uur de klungel van de week mochten uitreiken. Deze ging dit keer naar Iris. Bij de uitwedstrijd naar Erasmus was Iris nogal in een chaotische bui op de terugweg. Toen we in de startblokken stonden om naar huis te gaan, vroeg ze zich af of iedereen zijn schoenen wel aan had. Vervolgens raakte ze in de parkeergarage in paniek, door het kaartje bij de uitgang en reed ze ook nog eens door rood. Tijdens de training was ze als jongste telg zo sloom als een oma, zo noemde ze zichzelf tenminste. Wederom was ze haar gezonde snack voor de wedstrijd vergeten, terwijl we de druivensuikers hard nodig hadden tijdens de wedstrijd.

Kortom: We moeten aan de bak! Maandag 3 april spelen we tegen Volley2B. We gaan werken met een elektrische motor die we in de auto alvast gaan opladen, zodat we op het veld vanaf het begin ons eigen spelletje kunnen spelen. Duimen jullie mee, dat we na lang wachten weer een setje of meer kunnen pakken?